“ပြန်တော့မလို့လား။ ထိုင်တောင် မထိုင်တော့ဘူးလား။ ခဏလေးပါလား”
အသိအိမ်တစ်အိမ်ကို အလျင်စလို ဝင်၍ ပြန်တော့မည်ဟု နှုတ်ဆက်လိုက်လျှင် ထိုစကားမျိုးကို ကြားရတတ် ပါသည်။ တစ်ရက်တွင် ၂၄ နာရီသာရှိနေခြင်းသည် အတော်ဆိုးသည့် ကိစ္စဖြစ်သည်။ “အချိန် မရလို့ဗျို့၊ နောက်မှတွေ့တာပေါ့ ... နောက်မှ ပြောတာပေါ့ ... နောက်မှ ...” ဆိုသော စကားသည် အချိန်ဆင်းရဲ ရှာသော လူသားတို့အတွက် လက်သုံး စကားများ ဖြစ်သည်။
အမှန်တော့ လူ့ဘဝဆိုတာကိုက “သမုဒ္ဒရာ၊ ရေမျက်နှာထက်၊ ခဏတက် သည့်၊ ရေပွက်ပမာ၊ တစ်သက်လျာ” မဟုတ်ပါလား။ ဘဝဆိုတာလည်း တစ်ခဏ။ တွေ့ဆုံပေါင်းသင်းကြသည် ဆိုတာလည်း တစ်ခဏ။ ထိုခဏကို လွန်လျှင် အားလုံးပြီးသွားပြီ။ ခွဲခွာကြပြီ။ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားကြပြီ။
သို့သော် ထိုခဏသဘောကို၊ အခိုက်အတန့်သဘောကို ကျွန်တော်တို့ သတိမပြုမိနိုင်။ နှလုံးမသွင်းမိကြ။ ဒါကြောင့်လည်း တစ်အိမ်တည်းနေပြီး မျက်နှာချင်းမဆိုင်နိုင် ဖြစ်ရသည်။ လမ်းတွေ့တာတောင် ပြုံးမပြနိုင်ဖြစ်ရသည်။ သေခန်းပြတ်ရှင်ခန်းပြတ် ဇာတ်လမ်းမျိုးတွေ ဒုနဲ့ဒေး ကြားနေရသည်။
ရှားပါးသည့် စိန်ရွှေရတနာတို့ကို လူတိုင်း တန်ဖိုးထားကြသော်လည်း ရှားရှားပါးပါး တွေ့ဆုံကြရသည့် ခဏလေးများကိုတော့ စိန်ရွှေငွေ တို့လောက် တန်ဖိုးမထားကြပါ။ စိန်ရွှေငွေတို့ကို အစားပြန်ရှာ၍ ရနိုင်သည်။ သို့သော် အဖိုးတန် ခဏလေးများကိုတော့ လိုချင်မှ မရတော့ပါ။ ထိုအခါ နောင်တတဖန် ပူပန်ရ ပါသည်။ ထိုသဘောတရားကိုသာ စောစောကနားလည်ကြလျှင် ပေါက်ကွဲနေသောဒေါသများ ငြိမ်သက် သွားလိမ့်မည်။ ခိုင်းထားသောကျောများ မျက်နှာချင်းဆိုင် သွားကြလိမ့်မည်။ ကျွန်တော်သည်လည်း အဘွား၏ ဈာပနကို မျက်ရည်မကျဘဲ ပြုံးပြုံးကလေးနှင့် ပို့ဆောင်ပေးနိုင်ခဲ့ပါ လိမ့်မည်။
ဖြစ်ပုံက ကိစ္စတစ်ခုနှင့်ဆက်စပ်ပြီး မကျေနပ်၍ အဘွားကို မချေမငံပြန်ပြော ခဲ့မိသည်။ အဘွားငိုပါသည်။ ကျွန်တော် မှားသွားမှန်းသိသည်။ သို့သော် ပြန် မတောင်းပန်ဖြစ်ခဲ့။ ဆုံစည်းကြသည့် ခဏထက် ဘာမဟုတ်သည့် မာနကို ပိုတန်ဖိုးထားခဲ့မိသည်။ အဘွားနှင့် လည်း ခပ်တန်းတန်း နေခဲ့ပါသည်။
အချိန်တွေ အတော်ကြာသွား ပါသည်။ အဘွားကို ပြန်တောင်းပန်ပြီး မြေးအဘွားနှစ်ယောက် အလျင်လို ချစ်ချစ်ခင်ခင် ပြန်နေတော့မည်ဟု စိတ်ကူးလိုက်သည်။ သို့သော် အဖြစ်အပျက်တို့သည် မြန်ဆန် လှပါသည်။ နံနက်ခင်း ကျောင်းမသွားခင် ကလေးကတင် အဘွားရှိသေးသည်။ နေ့လယ်ခင်း ကျွန်တော် ကျောင်းက ပြန်ရောက်တော့ အဘွားကို မတွေ့တော့။ အဘွားသည် မြေးဖြစ်သူ ထံမှ ပြေရာပြေကြောင်းစကားကို စောင့်မျှော်ရတာ စိတ်မရှည်တော့ပြီထင့်။ ဘယ်သူ့ကိုမှ နှုတ်မဆက်ဘဲ ရုတ်ချည်းအပြီး ထွက်ခွာသွားခဲ့ လေသည်။
“အဘွားဒီလိုမြန်မြန်ကြီးဆုံးမယ်မှန်း သိခဲ့ရင်ကွာ” ဟု ယူကျုံးမရ တသသ ဖြစ်ရပါသည်။ သို့သော်လည်း ဘယ်သူ ဘယ်နေ့သေမယ် ကြိုသိနိုင်တာမှ မဟုတ်ပဲ။ အဘွားမရှိတော့မှ အဘွားရှိစဉ်က အချိန်လေးကို ပြန်လိုချင်လာသည်။ ရင်ထဲတွင် လှိုက်တက်လာသည်။ အဘိုး အဘွား သေလျှင်မြေးပျော်သည် ဆိုသည့် စကားရှိသော်လည်း ကျွန်တော့်မှာ မပျော်နိုင်ပါ။ အဖြူအစိမ်းတောင် မလဲနိုင်ဘဲ နောက်ဖေး မီးဖိုချောင်ထဲ သွားပြီး မငိုစဖူး ငိုနေမိပါသည်။ မဟုတ်မှန်းသိလျက်နှင့်လည်း အဘွား မသေသေးဟု ဇွတ်တင်းခံ နေမိသည်။
ကျွန်တော်သည် ကျွန်တော့်ပုခုံးကို လာကိုင်သည့် အေးစက်စက်လက် တစ်ဘက်ကြောင့် အငိုခဏရပ်၍ မော့ ကြည့်မိသည်။ အဘိုးပါလား ...။ အဘိုးသည် ကျွန်တော့်အား ကြင်နာ သော မျက်လုံးများ နှင့် စိုက်ကြည့် နေပါသည်။ တရားနှင့်ဖြေဖို့ အဘိုးက ပြောပါသည်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်ငိုသည်မှာ အဘွားနှင့်ခွဲခွာရလို့ ဆိုသည်ထက် မခွဲခွာခင် တွေ့တုန်းအခိုက်အတန့်ကို တန်ဖိုးမထားခဲ့မိ သောကြောင့် ဖြစ်မှန်း အဘိုး မသိခဲ့ပါ။
ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲတွင် အတွေး တစ်ခု လက်ခနဲဖြစ်သွားကာ မျက်ရည်များကို သုတ်လိုက်ပြီး အဘိုးကို ပြုံးပြလိုက်ပါသည်။ အဘိုးဆုံးတော့ ဒီလောက်မခံစားရတော့ပါ။ အဘိုးကို အဘွားလောက် မချစ်၍ မဟုတ်။ အဘွားအပေါ်တင်နေသည့် ကျွန်တော့်အကြွေးကို အဘိုးအလှည့်တွင် အတိုးရောအရင်းပါ တစ်လုံးတစ်ခဲ တည်း ပြန်ဆပ်နိုင်ခဲ့၍ဖြစ်ပါသည်။
မြန်မာတိုင်း(မ်)ဂျာနယ် အမှတ် ၃၀၃ အတွေးအမြင်ကဏ္ဍ၊ ၂၀၀၇ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ။
Comments
Post a Comment
စာဖတ်သူတို့၏ သဘောထားမှတ်ချက်များကို ကြိုဆိုပါသည်။ စာတစ်ပုဒ်ချင်းစီအလိုက် သင်တို့၏ထင်မြင်ယူဆချက်များ၊ အတွေးပေါ်မိသည်များကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရေးသားနိုင်ပါသည်။
ဝေယံဘုန်း