မုန်း၍မဟူကို မုန်း၍မဟုတ်ဘဲ ဝေဖန်ခြင်း

ဂျာနယ်ကျော် မမလေးဟာ သူ့ခေတ်သူ့အခါကဆို အတော်ကို ပေါ်ပြူလာဖြစ်တဲ့ မိန်းမစာရေးဆရာ တဦး။ စာအရေးအသားလည်း ကောင်း၊ ထက်လည်းထက်မြက်၊ ရုပ်လည်းချော၊ ယောက်ျားကလည်း ဂျာနယ်ကျော် ဦးချစ်မောင်လို ပုဂ္ဂိုလ်။ လင်နဲ့မယား အတွဲအဖက်ညီညီနဲ့ သုတ၊ ရသ၊ သုံးသပ်ချက် ဆောင်းပါးတွေ ရေးခဲ့ကြသူတွေ။

မမလေးကို စဖတ်ဖူးတာ သုံးတန်းလောက်ကဖြစ်မယ်။ အိမ်မှာရှိတဲ့ ‘သွေး’ ဝတ္ထုပေါ့။ ခဏခဏပြန်ဖတ်တယ်။ မောင်မောင့်အစ်မ ဂျပန်မလေး ယုမိစံ ကိုလည်းသနား၊ မောင်မောင့်ကိုလည်း သနား ကိုယ်ချင်းစာမိတယ်။ မောင်နှမနှစ်ယောက် ပြန်ဆုံတဲ့ ဇာတ်လမ်းအဆက်လေးကို ကိုယ့်စိတ်ကူးနဲ့ကိုယ် ဆက်ရေးကြည့်ရတယ်။

ငါးတန်းလောက် ရောက်တော့ ‘ရင်နင့်အောင်မွှေး’ ဖတ်ရတယ်။ အဲဒီတုန်းကတော့ ကြိုက်တာပဲ။ နောက်တော့ ‘သူလိုလူ’၊ ‘အဖြူ’၊ ‘သူမ’ စတာတွေ ဖတ်ဖြစ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ရှုမဝမဂ္ဂဇင်း အယ်ဒီတာအဖွဲ့နဲ့ အခြေအတင် ဖြစ်ရတဲ့အထိ ဖြစ်ရတယ်ဆိုတဲ့ ‘မုန်း၍မဟူ’ကိုတော့ မကြာသေးခင်ကမှ ဖတ်ဖူးတယ်။ ငယ်ငယ်က ဖတ်ဖူးရင်တော့ ကြိုက်မလားမသိပေမဲ့ အခုအရွယ်မှာတော့ ပြောစရာတွေ တွေ့လာတယ်။

ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မဖြစ်ခင်ကာလ နောက်ခံထားထားတဲ့ မုန်း၍မဟူထဲမှာ ဝေဝေဆိုတဲ့ ဧရာဝတီတိုင်းသူ ကလေးဟာ သူ့ထက်အသက်အများကြီးကြီးတဲ့ ဦးစောဟန် ဆိုတဲ့ ဘိုစိတ်ပေါက်နေတဲ့ မြန်မာတယောက်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျတယ်။ မိဘပေးစားလို့မဟုတ်ဘဲ ချစ်လို့ယူတာ။

ဦးစောဟန်ဟာ ဘိုစိတ်ပေါက်နေသလို မြန်မာတွေကို အထင်သေးတယ်။ ငါးပိရည် တို့စရာစားတဲ့ လူမျိုး၊ လက်နဲ့ထမင်းစားတဲ့ လူမျိုးရယ်လို့ နှိမ်ချင်တယ်။ သူ့မိန်းမ ဝေဝေကိုလည်း အဖေ့အိမ်ကို မကြာခဏ ပေးမကူးဘူး။ မိသားစုဆွေမျိုးတွေနဲ့ စားဟယ် သောက်ဟယ် ရင်းရင်းနှီးနှီး မနေခိုင်းဘူး။ သူကိုယ်တိုင်လည်း မနေဘူး။ ဝေဝေ့ကို အိမ်မှာပဲ ပေါင်မုန့်ထောပတ်သုတ်နဲ့ ကော်ဖီနဲ့ ဘိုဆန်ဆန် အချိန်ဇယားနဲ့ ထားတယ်။ ဒီ အချိန်အိပ်၊ ဒီအချိန်ထ၊ ဒီအဝတ်ကိုဝတ် ဆိုပြီး ကော်ပတ်ရုပ်လေးလို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ ထားတယ်။ ရွှေလှောင်ချိုင့်လေးနဲ့ ထားတယ်။

ဝေဝေ့အဖေ တီဘီရောဂါသည်ကြီးဟာ ရန်ကုန်မှာ ဆေးကုရင်းကနေ အသည်းအသန်ဖြစ်နေပြီဆိုတဲ့ သံကြိုး ရောက်လာပေမဲ့ ဝေဝေဟာ ဦးစောဟန်ပေးမသွားလို့ ချက်ချင်းလိုက်မသွားရဘူး။ နောက်တနေ့မှာပဲ သူ့အဖေ ဆုံးတဲ့ သတင်းကြားတော့ ဝေဝေဟာ ရင်ကွဲရတယ်။ တရက်ကလေး နောက်ကျလိုက်တာ သူ့အဖေ အသက်ကို မမီလိုက်ဘူး။ ဒါပေမဲ့လည်း ယောကျ်ားလုပ်သူကို မမုန်းရက်ဘူးတဲ့။

ဝေဝေဟာ ကိုယ်ဝန်ရှိလာတော့လည်း ဦးစောဟန်က ပိုလို့တောင် သူ့ကို သဲသဲလှုပ်ပြပြန်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကလေးက ပျက်ကျသွားတယ်။ မကြာဘူး၊ ဝေဝေဟာ သူ့အဖေလိုပဲ ချောင်းဆိုးရင် သွေးပါလာတယ်။ ဦးစောဟန်ဟာ နေ့တိုင်း အင်္ဂလိပ်ဆရာဝန်ခေါ်ပြီး ဆေးထိုးဆေးကု လုပ်ပေမဲ့ မသက်သာဘဲ ဝေဝေဟာ တနေ့တခြား ပိန်ပိန်လာတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဝေဝေလည်း ဒါနဲ့ပဲ ဆုံးတယ်။

ဒီမှာမရှင်းတာက ဝေဝေဟာ ဘိုဆန်သူ ဦးစောဟန်ကြောင့် သေရတယ်လို့ မမလေးက ဆိုလိုချင်သလား မသိပါ။ ဒါပေမဲ့ ဝေဝေ သေရတာဟာ တီဘီကြောင့်သေရတာဖြစ်သလို တီဘီကလည်း သူ့အဖေဆီကနေ ကူးတာလို့ပဲ ယူဆရတယ်။ ဦးစောဟန်ဟာ သူ့မိန်းမကို အကောင်းဆုံး ကုသပေးခဲ့တာပဲ။ ဝေဝေဟာ ဦးစောဟန်နဲ့ မရလည်း တီဘီရောဂါနဲ့ ကွယ်လွန်ဖို့ရာ အကြောင်းများပြီးသားပဲ။ ဘယ်သူနဲ့ပဲ ယူယူ အဲဒီခေတ် အဲဒီအခါအခြေအနေအရ သေဖို့ရာခိုင်နှုန်းများတာပဲ။ ဒါကြောင့် ဝေဝေသေရတာဟာ ဦးစောဟန် ဘိုဆန်မှုကြောင့်လို့ ပြောရခက်တယ်။ တနေရာကျတော့ ဝေဝေဟာ တီဘီကို ပျောက်အောင် ကုနိုင်တယ်လို့ (သူ့ကိုယ်သူဆိုတဲ့) အမျိုးထဲက ဘကြီး တယောက်နဲ့ ကုချင်ပေမဲ့ ဦးစောဟန်က ခွင့်မပေးလို့ မကုရဘူးလို့ ဆိုပြန်တယ်။ ဒါကလည်း ကံသေကံမပြောရခက်တဲ့ ကိစ္စပါ။ အဲဒီကာလတုန်းက အနောက်တိုင်းဆေး ဖြစ်ဖြစ် တိုင်းရင်းဆေးဖြစ်ဖြစ် တီဘီကို ပျောက်အောင်ကုဖို့ဆိုတာ မလွယ်လှပါ။ ခုခေတ် ကင်ဆာကို ပျောက်အောင် ကုနိုင်တယ်လို့ ဆိုတဲ့ တိုင်းရင်းဆေးဆရာများလိုပါပဲ။ ဟိုလူနဲ့ပျောက်ချင်လည်းပျောက်မယ်၊ ကိုယ့်ကျတော့ ပျောက်ချင်မှလည်း ပျောက်မယ် ဆိုတာလိုမျိုးပါပဲ။

တစ်ခါ ဦးစောဟန်က (တာဏောယက္ခ ဘီလူးပုံပြင်ထဲကလို) ဝေဝေ့ကို အာခံတွင်းငုံထားမတတ် ထားတာဟာ ဦးစောဟန် ဘိုဆန်တာနဲ့ မဆိုင်ပါဘူး။ ဘိုဆန်တဲ့လူတိုင်းက မိန်းမကို ရွှေလှောင်ချိုင့်နဲ့ ထားတာမှ မဟုတ်တာ။ သည်းသည်းလှုပ်ချင်တဲ့သူက ဘိုဆန်ဆန် မဆန်ဆန် သည်းသည်းလှုပ်မှာပဲ မဟုတ်လား။ အဖေ့အသက်ကိုတောင် မမီတဲ့အထိ ဝေဝေ ဖြစ်ရတဲ့ ဦးစောဟန်ရဲ့ချုပ်ချယ်မှုဟာ ဦးစောဟန်ရဲ့ အတ္တသာဖြစ်ပြီး သူ့ရဲ့ ဘိုဆန်ဆန် နေမှုနဲ့မဆိုင်ပါ။

ဇာတ်လမ်းမှာ ဝေဝေ့ရဲ့ ဦးစောဟန်အပေါ် ချစ်သွားပုံကို ရေးဖွဲ့တာအားနည်းတယ်လို့ မြင်ပေမဲ့ မိတ်ဆွေ အစ်မ တယောက်ကတော့ ဝေဝေ့အရွယ်မှာ အကြောင်းပြချက်မရှိဘဲ ချစ်သွားတတ်ကြတာပဲလို့ ပြောတဲ့အတွက် ဒါကိုတော့ ထားလိုက်ပါတော့မယ်။ ကျနော်သာ ထုတ်ဝေသူ/အယ်ဒီတာ ဆိုရင်တော့ ဒီဝတ္ထုကို ထုတ်ဖို့ရာ သိပ်မဖြစ်နိုင်လောက်ဘူး။ ပြန်ပြင်ခိုင်းပြီးမှ ထုတ်ဖို့များပါမယ်။

ဒေါ်မမလေးဟာ ကိုလိုနီခေတ်မှာ ကြီးခဲ့သူပီပီ အင်္ဂလိပ်ဆန့်ကျင်တဲ့ မျိုးချစ်စိတ်ရှိသူ တဦးမို့ ဒါမျိုးရေးတာ မဆန်းပါ။ ဘိုစိတ်ပေါက်နေတဲ့ ဦးစောဟန်နဲ့ ယူမိလို့ပဲ သူ့ဘဝရဲ့ကံကြမ္မာဟာ ခုလိုဖြစ်ရတယ်လို့ ဆိုလိုဟန်တူတယ်။ (အဲသလိုတော့ တည့်တည့်မရေးထားဘူး။) ရေးလို့ မရဘူးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘိုဆန်တဲ့သူကို မယူသင့်ဘူးလို့ ရေးချင်ရင်လည်း ယုတ္တိကိုတော့ ခိုင်ခိုင်မာမာ တည်ဆောက်ဖို့ လိုပါလိမ့်မယ်။ အဲသလိုမဟုတ်ရင် မွတ်စလင်နဲ့ယူလို့ ဒုက္ခရောက်ရတဲ့ မြန်မာမိန်းကလေးတဦး အကြောင်း ဇာတ်လမ်းဆင် ရေးတဲ့ ခုခေတ် ဝါဒဖြန့်မဘသဇာတ်လမ်းမျိုးနဲ့ သိပ်မကွာဘူးလို့ပဲ မြင်တယ်။

Comments

အာဇာနည်နေ့နှင့် ခံစားမိသည့် ဆရာဇော်ဂျီ၏ကဗျာ

ဇူလိုင်လ ၁၉ ရက်နေ့သည် အာဇာနည်နေ့ဖြစ်သည်။ အာဇာနည်နေ့ကို ရောက်တိုင်း ကျဆုံးလေပြီးသော အာဇာနည် ခေါင်းဆောင်ကြီးများအား ပြည်သူအပေါင်းက သတိတရ ရှိကြ လေသည်။ လွန်ခဲ့သော ၆၃ နှစ်၊ ဤနေ့ ဤရက်က ဆိုလျှင်ဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံ တစ်ဝန်းလုံး လှည်းနေလှေအောင်း မြင်းဇောင်း မကျန်သော ပြည်သူအပေါင်း တို့သည် အပြင်မှာ သူတို့ လူကိုယ်တိုင် မြင်ဖူးချင်မှ မြင်ဖူးမည်ဖြစ်သည့်၊ စကားပြောဖူးချင်မှ ပြောဖူးမည်ဖြစ်သည့် အာဇာနည် ခေါင်းဆောင်ကြီးများ အတွက် ဖြေမဆည်နိုင် မျက်ရည် ဖြိုင်ဖြိုင် ကျခဲ့ကြဖူးလေသည်။ လောကတွင် လူတို့သည် မိမိချစ်ခင်ရသော ဆွေမျိုးသားချင်း၊ ညီအစ်ကိုမောင်နှမများနှင့် ခွဲခွာရ၍ ငိုကြွေးတတ်သည်မှာ သဘာဝကျသော်လည်း ကိုယ်နှင့်သွေးမတော် သားမစပ်၊ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ခြင်းမရှိသော လူတစ်ယောက် (သို့မဟုတ်) လူတစ်စုအတွက် ငိုကြွေးကြသည်မှာ အဘယ်ကြောင့်နည်း။ ဘဝတွင် မိမိ၏ မိဘ၊ ဆွေမျိုး၊ ဇနီးခင်ပွန်း၊ သားသမီးတို့အတွက် ငိုကြွေးခြင်းက သံယောဇဉ်ကြောင့် ဖြစ်ပြီး အာဇာနည်တို့အတွက် ငိုကြွေးခြင်းကမူ ထိုသူတို့အပေါ် မိမိထားသည့် တန်ဖိုးတစ်ခုကြောင့်၊ (တစ်နည်း) အစားထိုးမရသော ဆုံးရှုံးမှုအတွက်ကြောင့် ဖြစ်သည်။ ငိုကြွေးတာချင်း တူသော် လည်း ငိုကြွေး ပုံချ...

ဆက်လက်ဖတ်ရှုရန်

ဝေယံဘုန်း

Search This Blog