‘စိန်စီသောည’၊ ‘ထိန်ရယ်သောည’ အစရှိသော မင်္ဂလာဆောင်များကို ကြည့်ဖူး၊ ကြားဖူးထားသော ပန်းချီဆရာသည် မင်္ဂလာဆောင်တို့ကို စက်ဆုပ်လျက်ရှိသည်။ မင်္ဂလာဆောင်တို့သည် အနှစ်သာရကင်းမဲ့လျက် ဂုဏ်တုဂုဏ်ပြိုင် မော်ကြွားရာ၊ အခွင့်အလမ်းကိုချောင်းနေသူတို့အတွက် လောဘကို လူမှုရေးအချိုသကာအုပ်လျက် အာဏာရှိသူတို့အား ကပ်လျက်ဖားရားကာ လေကားထစ်ရှာဖွေရာလမ်းကြောင်းတစ်ခုဟု သူမြင်သည်။ အာဏာရှိသူတို့နှင့် ပတ်သက်သော မင်္ဂလာပွဲမဟုတ်စေဦး တော့၊ သာမန်လူနှစ်ယောက် လက်ထပ်ကြသည့်ပွဲမှာပင်လျှင် လက်ထပ်မင်္ဂလာပြုခြင်း၏ မူလရည်ရွယ်ချက်တို့ ကင်းကွာ နေသည်ဟု ခံစားနေမိသည်။ သို့သော် သူ့ချစ်သူ စုလေးနှင့်ကလည်း စေ့စပ်ကြောင်းလမ်း ပြီးပြီမို့ မင်္ဂလာကလည်း မကြာမီဆောင်ရဦးတော့မည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ယုံကြည်မှု၊ သူ့ခံယူချက်တို့နှင့် ထိပ်တိုက်လာတိုးလျက်ရှိသည်။ ပန်းချီဆရာသည် နောက်ဆုံးတော့ ဇနီးလောင်းကို သိမ်းသွင်းစည်းရုံးလေသည်။ “စုလေးရယ် … စုလေးပဲစဉ်းစားကြည့်လေ။ မင်္ဂလာဆောင်လုပ်တယ်ဆိုတာ ဘာအတွက်လဲ။ နံပတ်တစ်က အကြင် လင်မယားဖြစ်ကြောင်း လူသိရှင်ကြားကြေညာဖို့။ နောက်ပြီး ဆွေမျိုးမိတ်သင်္ဂဟတွေ၊ လုပ်ဖော် ကိုင်ဖက်တွေနဲ့ တွေ့ဆုံပြီး စားသောက်ပျော်ရွှင်ကြဖို့ပဲ။ ဒါပေမဲ့ လ...