Skip to main content

ကောင်းပေမယ့် မွဲပြာပုဆိုးဇာတ်လမ်းဆင်ပုံကမလွတ်နိုင်တဲ့ "မာယာဘုံ"



စာအုပ်အမည် - မာယာဘုံ
ရေးသူ - မြသန်းတင့်
ထုတ်ဝေသူ - အမေ့ဥယျာဉ်စာပေ
ကာလ - ၂၀၀၃ ဒီဇင်ဘာ (တတိယအကြိမ်)
စာမျက်နှာ - ၄၈၀

ဆရာမြရဲ့ ပင်ကိုရေးလက်ရာဖြစ်ပါတယ်။ ဆိုရှယ်လစ်ခေတ်က မှောင်ခိုလောကသားတွေရဲ့ အကြောင်းကို မုံရွာ-ကလေးဝ-တမူး လမ်းကြောင်းကို ဇာတ်အိမ်တည် ရေးဖွဲ့ထားတဲ့ ဝတ္ထုဖြစ်ပါတယ်။ ဆရာမြရဲ့ အရေးအသား ညက်ညောမှုရှိတာရယ်၊ ကိုယ်တိုင်က အညာသားဖြစ်တဲ့ ဆရာဟာ အညာနောက်ခံကိုပီပြင်အောင် ဖွဲ့နိုင်တာရယ်၊ ကိုယ်မသိမမီလိုက်တဲ့ ခေတ်ကိုဖြတ်သန်းခဲ့ရသူတွေရဲ့ အကြောင်းကို သိခွင့်ရတာတွေရယ်ကြောင့် စာလုံးခပ်သေးသေး၊ စာမျက်နှာ ၅၀၀ နီးပါးစာအုပ်ကို သင်္ကြန်တွင်း မနားဘဲ ဆက်တိုက်ဖတ်ဖြစ်ပါတယ်။ ကိုယ်တိုင်ကလည်း မုံရွာအဆက်ဖြစ်တော့ ကိုယ်နဲ့ရင်းနှီးနေတဲ့ ဒေသအကြောင်းလေးတွေကို ဖတ်ရတာကလည်း အရသာ တစ်ခုပါ။

ဝတ္ထုကိုဖတ်ရတာ ကြိုက်ပေမယ့် ဘဝင်မကျတာလေးအချို့လည်း ရှိပါတယ်။ မြန်မာဝတ္ထုဇာတ်လမ်းတွေထုံးစံ လို့ပဲ ပြောရမလား၊ တိုက်ဆိုင်မှုတွေကို အတင်းဖန်တီးထားသလို ဖြစ်နေတယ်လို့ ခံစားရတာပါ။ ဇာတ်လမ်းထဲမှာ အေးမရဲ့ အဖေ သတ်လိုက်လို့ သေသွားတဲ့ လူရဲ့သား ကိုမြင့်ဟာ အေးမနဲ့ လာဆုံတွေ့ပြီး သမီးရည်းစား ဖြစ်ကြတယ်။ နောက်တစ်ခါ၊ အေးမရဲ့အဖေ ထောင်ထွက် တောထွက်ဘုန်းတော်ကြီးဟာ အေးမတို့တစ်တွေ မှောင်ခိုကုန်ကူးကြတဲ့ လမ်းကြောင်းတည့်တည့်မှာမှ ကျောင်းထိုင်နေတဲ့ ဘုန်းကြီးဖြစ်ရပြီး ဖအေကို မသိမမီလိုက်တဲ့ အေးမနဲ့ရော၊ သူသတ်ခဲ့တဲ့ လူရဲ့ သားနဲ့ပါ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် လာတွေ့ကြတယ်။ ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အချင်းချင်းပတ်သက်မှုကို အတင်း မစေ့စေ့အောင် ဆွဲယူထားသလို ခံစားရတယ်။ ဘာကိုသွားသတိရမိလဲ ဆိုတော့ သင်္ကြန်မိုးဇာတ်ကားမှာ ကိုငြိမ်းမောင်ရဲ့ သား နဲ့ ခင်ခင်ထားရဲ့ သမီးတို့ဟာ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သူငယ်ချင်းလာဖြစ်ခိုင်းလိုက်တာမျိုးပဲ။

နောက်တစ်ချက်သတိထားမိတာတော့ မြန်မာဝတ္ထုဇာတ်လမ်းတွေမှာ ဇာတ်လိုက်မင်းသားနဲ့မင်းသမီး မညားလို့ရှိရင် တစ်နည်းနည်းနဲ့ ပရိသတ်အဆာပြေအောင် လုပ်ပေးတာမျိုးလည်း ဒီဝတ္ထုမှာ တွေ့ရတယ်။ ကိုမြင့်ဟာ အေးမနဲ့သမီးရည်းစားဖြစ်ပေမယ့် ဖူးစာမဆုံတော့ကာ စာရေးဆရာက ကိုမြင့်ကို အေးမရဲ့ညီမ တိုးမနဲ့ ပေးညားလိုက်တယ်။ ဒီလိုဖြစ်အောင်လည်း ဇာတ်လမ်းအစောပိုင်းမှာကတည်းက တိုးမကို အေးမနဲ့ ရုပ်ချင်း အတော်ကိုတူခိုင်းလိုက်တယ်။ အမြွှာမဟုတ်တာတောင် တူတာမှ အမှတ်တမဲ့ကြည့်ရင် ခွဲမရအောင် တူတယ်ဆိုပဲ။ ဒါ့ပြင် ဇာတ်လမ်းတစ်လျှောက်လုံးမှာလည်း တိုးမကို သူ့ရဲ့ခဲအိုလောင်း ကိုမြင့်အပေါ် စေတနာ သဒ္ဓါတွေ ယိုဖိတ်ခိုင်းပါသေးတယ်။ ကိုမြင့်ကလည်း တိုးမနဲ့တွေ့တိုင်း သူ့စိတ်တွေ ညွတ်နူးပြီး ညီမတစ်ယောက်လို ချစ်ခင် ကြင်နာစိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်ပုံမျိုးလည်း ဖန်တီးထားပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အေးမနဲ့မညားတဲ့ ကိုမြင့်ကို နောက်ဆုံးမှာ တိုးမနဲ့ ပေးစားခဲ့ပါတယ်။ သင်္ကြန်မိုးမှာလည်း ကိုငြိမ်းမောင်နဲ့ခင်ခင်ထားတို့ လွဲခဲ့ရလို့ မချင့်မရဲ ဖြစ်ကြတဲ့ ပရိသတ်အတွက် ဒါရိုက်တာက (အလွှာမတူတဲ့) သူတို့ရဲ့သားနဲ့သမီးကို ပေါင်းခိုင်းခဲ့တာကို အမှတ်ရမိ ပါတယ်။

မြန်မာဝတ္ထုတွေ၊ ရုပ်ရှင်တွေမှာ မင်းသားနဲ့မင်းသမီးကို အတင်းတိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်တွေ ကြုံခိုင်းတာ၊ အတင်း ညားခိုင်းတာတွေဟာ အတွေ့ရများတဲ့ လက္ခဏာတစ်ခုပါ။ ငယ်ငယ်က ကြည့်ဖူးတဲ့ ဗီဒီယိုကားတစ်ကားမှာ (နာမည်မမှတ်မိ) မင်းသားနဲ့မင်းသမီးဟာ ညားပြီးခါမှ မင်းသားက မင်းသမီးအမေရဲ့ ငယ်ငယ်တည်းက ပျောက်သွားတဲ့ သားဖြစ်တယ်ဆိုပြီး လုပ်လိုက်တော့ မောင်နှမချင်းပြန်ယူမိသလိုဖြစ်ပြီဆိုပြီး မင်းသမီးက ထွက်ပြေး၊ ရေထဲခုန်ချသတ်သေဖို့လုပ်၊ နောက်က အမေလုပ်သူက ပြေးလိုက်ပြီး မင်းသမီးကိုသူ့သမီး အရင်းမဟုတ်ကြောင်း၊ မွေးစားခဲ့တာဖြစ်ကြောင်း၊ သူ့သားနဲ့မောင်နှမမတော်ကြောင်း လိုက်ရှင်းပြ။ မင်းသားနဲ့ မင်းသမီးပြန်ပေါင်းထုတ်ခိုင်းပြန်ရော။

နောက်တစ်ခုတွေ့မိတာကတော့ ဇာတ်ကောင်တွေပြောတဲ့ စကားတွေ၊ အတွေးအခေါ်တွေနဲ့ ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ လူမှုအဆင့်အတန်းနဲ့ နည်းနည်း ကွာဟနေတာမျိုးပါ။ ကိုမြင့်ဆိုရင် ပညာအားဖြင့် နိမ့်ပါးသူဖြစ်ပေမယ့် သူပြောတဲ့ ဒဿနစကားတွေ၊ ဘဝစကားတွေက ခေတ်ပညာတတ် လူလတ်တန်းစားတစ်ယောက် ပြောတဲ့ စကားတွေလို ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တွေလို့ ခံစားရပါတယ်။ ဆရာမြဟာ မှောင်ခိုလောက၊ မှောင်ခိုလုပ်ငန်း အပေါ် သူ့ကိုယ်ပိုင်အမြင်၊ သူ့အတွေးအခေါ်တွေကို ဇာတ်ကောင်တွေကနေတစ်ဆင့် ပြောခိုင်းတယ်ဆိုတာ သံသယဖြစ်စရာ မရှိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာတော့ ကိုမြင့်ပြောတဲ့တချို့စကားတွေကတော့ အဲဒီခေတ်ကာလက အညာကျေးလက်တစ်ခုကနေ လာတဲ့ ဆင်းရဲသားတစ်ဦး၊ ပညာသိပ်မတတ်သူတစ်ဦး အတွက်က နည်းနည်းများ လွန်းနေမလား ဆိုတာပါပဲ။

မာယာဘုံဝတ္ထုမှာ အဲဒီလို အက်ကြောင်းထပ် ဇာတ်လမ်းဆင်ပုံမျိုးက လွဲရင် ကျန်တဲ့အပိုင်းတွေကတော့ အထူးကို ကောင်းမွန်ပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ကိုယ်မမီလိုက်တဲ့ ဆိုရှယ်လစ်ခေတ်က မှောင်ခိုကုန်ကူးကြပုံတွေ၊ မုံရွာ-တမူး လမ်းကြောင်းမှာ စွန့်စွန့်စားစား ကုန်ကူးကြပုံတွေဟာ သိပ်စိတ်ဝင်စားစရာတွေပါ။ လေးကောင်ဂျင် ကစားကြတဲ့အခါ ဘယ်လိုနည်းစနစ်တွေ၊ စည်းကမ်းတွေနဲ့ကစားတယ်၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဘယ်လို ကျော်ကြခွကြ တယ်ဆိုတာတွေ ဟာလည်း အတော်ကို ဗဟုသုတ ဖြစ်မှာပါ။ ဒါ့ပြင် ဘူမိဗေဒ ဘာသာရပ် သဘောတရားတွေနဲ့တကွ ကျောက်မီးသွေး မိုင်းတွင်းအကြောင်း၊ ကျောက်မီးသွေး မိုင်းလုပ်သားတွေရဲ့ ဘဝကိုလည်း အဖိုးမဖြတ်နိုင်အောင် သိရှိရဦးမှာပါ။ အညာကိုချစ်သူ၊ အညာမှာနေဖူးသူတွေအတွက်လည်း အညာကျေးလက်နောက်ခံ မြန်မာ့မြင်ကွင်း စစ်စစ်ကို ရေးဖွဲ့ထားတာမို့ လွမ်းစရာလေးလည်း ဖြစ်မှာပါ။

Comments

အဖတ်အများဆုံး

အာဇာနည်နေ့နှင့် ခံစားမိသည့် ဆရာဇော်ဂျီ၏ကဗျာ

ဇူလိုင်လ ၁၉ ရက်နေ့သည် အာဇာနည်နေ့ဖြစ်သည်။ အာဇာနည်နေ့ကို ရောက်တိုင်း ကျဆုံးလေပြီးသော အာဇာနည် ခေါင်းဆောင်ကြီးများအား ပြည်သူအပေါင်းက သတိတရ ရှိကြ လေသည်။ လွန်ခဲ့သော ၆၃ နှစ်၊ ဤနေ့ ဤရက်က ဆိုလျှင်ဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံ တစ်ဝန်းလုံး လှည်းနေလှေအောင်း မြင်းဇောင်း မကျန်သော ပြည်သူအပေါင်း တို့သည် အပြင်မှာ သူတို့ လူကိုယ်တိုင် မြင်ဖူးချင်မှ မြင်ဖူးမည်ဖြစ်သည့်၊ စကားပြောဖူးချင်မှ ပြောဖူးမည်ဖြစ်သည့် အာဇာနည် ခေါင်းဆောင်ကြီးများ အတွက် ဖြေမဆည်နိုင် မျက်ရည် ဖြိုင်ဖြိုင် ကျခဲ့ကြဖူးလေသည်။ လောကတွင် လူတို့သည် မိမိချစ်ခင်ရသော ဆွေမျိုးသားချင်း၊ ညီအစ်ကိုမောင်နှမများနှင့် ခွဲခွာရ၍ ငိုကြွေးတတ်သည်မှာ သဘာဝကျသော်လည်း ကိုယ်နှင့်သွေးမတော် သားမစပ်၊ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ခြင်းမရှိသော လူတစ်ယောက် (သို့မဟုတ်) လူတစ်စုအတွက် ငိုကြွေးကြသည်မှာ အဘယ်ကြောင့်နည်း။ ဘဝတွင် မိမိ၏ မိဘ၊ ဆွေမျိုး၊ ဇနီးခင်ပွန်း၊ သားသမီးတို့အတွက် ငိုကြွေးခြင်းက သံယောဇဉ်ကြောင့် ဖြစ်ပြီး အာဇာနည်တို့အတွက် ငိုကြွေးခြင်းကမူ ထိုသူတို့အပေါ် မိမိထားသည့် တန်ဖိုးတစ်ခုကြောင့်၊ (တစ်နည်း) အစားထိုးမရသော ဆုံးရှုံးမှုအတွက်ကြောင့် ဖြစ်သည်။ ငိုကြွေးတာချင်း တူသော် လည်း ငိုကြွေး ပုံချ...

ကျွန်တော်က ခင်ဗျားကိုတွေ့ချင်တာ

ဆိုပါစို့ဗျာ …ချစ်တဲ့သူငယ်လေ သူငယ်ချင်းကောင်း ယောက်ဖရေ ဒီနေ့ဟာ ကျနော့်နာရေးဆိုပါစို့။ ကျနော့်ရဲ့ နောက်ဆုံးခရီးလေးဆိုကြပါစို့။ ခင်ဗျားနဲ့ကျနော်နဲ့ကလည်း မာနတွေကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဃရာဝါသတွေကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ် မဆုံဖြစ်ခဲ့တာကြာပြီ။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဗျာ ဒီနေ့မှပဲ ခင်ဗျားမှာ... စကောလားရှစ် စာမေးပွဲရှိနေတယ်… သူဌေးက အထူးအစည်းအဝေးခေါ်ထားတယ်… တင်ဒါဝင်ပြိုင်ရမယ့် နောက်ဆုံးရက်ဖြစ်နေတယ်… နိုင်ငံခြားသွားဖို့ လေယာဉ်ပေါ်တက်ရမယ့်အချိန်ဖြစ်နေတယ်… စသည် စသည်ဖြင့် ရှိနေတယ်… ဆိုပါစို့။ ဒါဆို ကျနော့်ကို ခင်ဗျား လာတွေ့မှာလား လာမှာလား... ခင်ဗျားဟာ ကျနော့်ကို ထပ်မြင်ရဖို့ အခွင့်အရေးမရှိတော့ဘူး … ဒီနေ့ပြီးရင်… ဘယ်တော့မှလည်း ပြန်မဆုံကြတော့ဘူးဆိုရင်၊ ခင်ဗျားမှာလည်း လက်လွတ်မခံနိုင်စရာ အရေးကြီးအလုပ်ကလည်း ရှိနေခဲ့ရင်၊ ခင်ဗျား ကျနော့်ဆီ လာဦးမှာလား … လာမှာလား … ကျနော်ကတော့ ခင်ဗျားဆီ ထမလာနိုင်တော့တာအမှန်။ ကျနော့်မှာ ခုတင်ပေါ် မလှုပ်မယှက်လဲလျောင်းရင်းက လက်သီးဆုပ်ကို ဖြေထားရင်းက ခင်ဗျားကို မျှော်နေမိမှာပါ… မျှော်ဦးမှာပါ မျှော်မှာပါ… သေသူတစ်ယောက်မှာ စာမေးပွဲလည်းမရှိတော့... အင်တာဗျူးလည်းမရှိ...

အနက်မထင် ပဟေဠိများ

မစဲသော တံခါးခေါက်သံများ လှည့်ရလွန်းသဖြင့် ပျက်လုလု လက်ကိုင်ဘု မကွေးညွတ်တတ်မီက ငါ့နှုတ်ခမ်းများကို ပုလဲပုတီးတကုံးဆွဲသော လည်တိုင်အထက်မှာ ပြန်ရှာတွေ့ပါသည် ရောင်စုံစာအိတ်များနှင့် ပြည့်လျှံနေသော အိမ်ရှေ့က အဝင်စာတိုက်ပုံး ဖွင့်ကြည့်မိသော အိပ်မက်ထဲကပြန်စာတစောင် အထဲမှာ ဗလာစာရွက်တရွက် နှင်းဆီပွင့်များအား နေ့တိုင်း ငါပြန်ပြုံးပြဖို့ကြိုးစားပါသည် စံပယ်နဲ့တွေ့မယ့်အခါအတွက် ရီဟာဇယ်အဖြစ် သို့သော် ... စံပယ် ဪ ချစ်စံပယ်ဟာ မျက်နှာလွှဲသွား အခန်းထဲဝင်အလာ ‘မင်္ဂလာပါ’ ဟု လက်ပိုက်နှုတ်ဆက်ကြသူများ ခင်ခင်ပျိုတွေ တပျော်တပါး ပါသွားသော မပြေးဆွဲဖြစ်လိုက်သော လေအိတ်ရထားများ မြောက်မှတောင်သို့တိုက်နေသော နှင်းစက်တင်လေများ အသားတွေပပ်ကြားအက်နေသော လေကြောင်းသင့် ငါ့မျက်နှာ လမ်းပေါင်းများစွာ လမ်းပေါင်းများစွာ ဖြောင့်ဖြောင့်ဖြူးဖြူး ချိုင့်ကျင်းမရှိ ကတ္တရာလမ်းများ အကောင်းစား ဇိမ်ခံကားများ အဲကွန်းပါသော ဘတ်စ်ကားများ ဓာတ်တိုင်များ၊ LED လမ်းမီးများ ဓာတ်ကြိုးများပေါ်ရှိ ခိုများ လမ်းဘေးဝဲယာက အိမ်ကြီးရခိုင်များ လကြည့်နေသူများ ... ကြယ်ရေတွက်နေသူများ နို့ဆာနေသူများ ... အာသာဖြေနေကြသူများ ‘အိမ်ရှင်’ ဟုခေါ်၍ တံခါးကို အသာအယာ ခေါက်၏ တံခါ...

ခွေးတစ်ကောင်နှင့် ကလေးကိုးယောက်

စကော့တီသည် သန်မာထွားကြိုင်းလှသော ခွေးဘီလူးမတစ်ကောင်ဖြစ်သည်။ ကျန်းလည်းကျန်းမာ၊ ချစ်ဖို့ လည်းကောင်း၊ ဖျတ်ဖျတ်လတ်လတ်လည်း ရှိသည်။ စကော့တီ၏ သခင်လင်မယားဖြစ်ကြသော ရောဘတ်နှင့် အေဒယ်လင်းတို့သည် အိုင်ဗရီကို့စ်မှ ထွက်ခွာ သွားကြတော့မည်။ သူတို့က တဟီတီသို့ သွားကြမည်။ လမ်းမှာ ပြင်သစ်ခဏဝင်ဦးမည်။ သို့ဖြစ်၍ သူတို့ အဖို့ စကော့တီကို တစ်ပါတည်းခေါ်သွားဖို့ရာမှာ အတော်လေး ခက်ခဲနေကြသည်။ သို့သော် သိပ်ကြာကြာ မရှာလိုက်ရဘဲ သူတို့ခွေးအတွက် သခင်အသစ်ကို တွေ့သွားကြသည်။ အသက်လေးနှစ်အရွယ် ကျွန်တော့သား ရိုမိန်းကလည်း ခွေးကိုချစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ကလည်း သဘောကျသည်။ ထို့ပြင် ကျွန်တော်တို့ ကလည်း ခြံနှင့်ဝင်းနှင့် လုံးချင်းအိမ်မှာနေကြသည်က တစ်ကြောင်း၊ ကျွန်တော်တို့ခြံစောင့် ဘူရီမာကလည်း တစ်ခုခု ကြားလျှင် ထကြည့်ဖို့ထက် ဆက်နှပ်ချင်နေတတ်သူ ဖြစ်တာကတစ်ကြောင်း (ကျွန်တော်တို့ကလည်း သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ်အပြစ်သွားပြောမလဲ) စကော့တီကိုသာ မွေးထားလိုက်လျှင် အိမ့်လုံခြုံရေးမှာ တစ်တပ်တစ်အား ဖြစ်သွားမည်ဟု တွေးမိပါသည်။ တိုတိုပြောရလျှင် စကော့တီမည်သော ခွေးမသည် ကျွန်တော်တို့နှင့် လာနေဖြစ်သွားသည်။ အားလုံးကလည်း ကျေနပ်ကြသည်။ ကျွန်တော်တို့အိမ်မှာ ခိုင်...

ကျွန်တော်တည်ခင်းချင်သော ထမင်းဝိုင်းကလေး

ဒေဝါအမ္ဗုန်အရှင်သည် အငြိုးတကြီးဖြင့် မိုးစက်မိုးပေါက် များကို အရှိန်ပြင်းပြင်းလွှတ်ချလို့ နေပါသည်။ ထက်ကောင်းကင် အဇဋာကတော့ မည်းမှောင်လို့။ ‘အတိတ် ကိုလည်းမပြန်နှင့်၊ အနာဂတ်ကိုလည်း မကြံနှင့်’ ဟူ၍ ပစ္စုပ္ပန် မှာသာနေရန် ပညာရှိကဝိတို့ ဆုံးမကြသော်ငြား မိုးသံ တဖြောက်ဖြောက်သည် အတိတ်ကို မပြန်ဘဲ မနေနိုင်အောင် ကျွန်တော့်စိတ်ကို ဆွတ်ချူနေပါသည်။ သရုပ်ဖော် - သိန်းထွန်းဦး တောင်တောင်အီအီ အတွေးနယ်ချဲ့မိနေစဉ် တည်ထားသည့် ဟင်းအိုးဆီမှ တူးနံ့အနည်းငယ်ရလာသဖြင့် ကမန်းကတန်း ထတည့်၍ အမြန်ပြေးပြီး မီးဖိုပေါ်မှ ပြေးချရပြန်ပါသည်။ အနည်းငယ် ကပ်သွားသည်မှ လွဲ၍ ဟင်းသည် စားဖို့ရန် အနေတော်လေး ဖြစ်ပါသည်။ ဟင်းနံ့ မွှေးမွှေးကြောင့် ကျွန်တော့်ဗိုက်မှာ ပိုလို့ပင်ဆန္ဒ ပြလာပါသည်။ သို့သော် ကျွန်တော့်မှာ ချက်ချင်း မစားနိုင်သေး။ ထမင်းနှင့်ဟင်းကိုကြည့်ရင်း ခေတ္တခဏထိုင်ကာ အမောဖြေရင်း စောစောက အတွေးစကို ပြန်ဆက်နေ မိလေသည်။ ကျွန်တော်တို့မိသားစုတွင် အဖေ၊ အမေနှင့် ကျွန်တော် သုံးဦးသာ ရှိလေသည်။ တစ်ဦးတည်းသောသား ဖြစ်ရ ခြင်းအတွက် ကံကောင်းသည်လား မကောင်းသည်လား ကျွန်တော့်တွင် ဝိဝါဒကွဲစရာ ချည်ခင်အစရှိပါသော် လည်း သားတစ်ယောက်သာ မွေးမိသည့်အတွက်...